خوشنويسي و خطاطي
شهر قزوين دراين قسمت شايد به بسياري ازشهرهاي بزرگ مزيت وبرتري داشته باشد، زيرا بزرگترين استاد خط نستعليق (ميرعماد حسني قزويني) از قزوين برخواسته و وي كسي است كه هنوز هم طغراي شهرياري، اقليم خط و خوشنويسي بنام نامي وي مزين و موشح است و در اين فن استادي مسلم و بي رقيب مي باشدوآخرين هنرمند نامي اين هنر ازمردم قزوين، شادروان ميرمحمدحسين عمادالكتاب سيفي حسني قزويني است، كه در عصر خود در سراسر كشور بي رقيب بود و در تهران مي زيست و شاهنامه معروف به چاپ امير بهادر به خط آن مرحوم است ورسم المشقهايي براي نوباوگان ترتيب داده وچاپ كرده است كه براي مبتديان و نوآموزان بهترين وسيله تمرين مي باشد.
نقاشي و تذهيب
درقزوين نقاشي معمول بوده است. روي درها،ارسي ها،ديوار و سقف اطاقها رانقاشي كرده، روي آن را رنگ جلا از روغن كمان مي زدند و اين روغن را با دستور خاصي تهيه مي كردند. رنگهايي كه بكار مي رفته تماما رنگهاي طبيعي (معدني و گياهي) و داراي ثبات و جلاي ويژه اي بوده است.
نقاشي پشت شيشه
نقاشي پشت شيشه ي قزوين در دوران قاجاريـه با مـايه گرفتن از هنر روزگارصفويـه درخشيده است تاجائيكه اين شهر يكي از مراكز توليدآن گشته و صدها اثر در اين سبك آفريده شده، ولي متاسفانه قسمت اعظم آنهادرگنجينه ها ي خصوصي و موزه هاي بزرگ پراكنده گشته واز آنجاكه تقريبا تمامي آنهافاقد امضاء است از اينـرو نقاشـان بزرگ اين شهر بر خــلاف خوشنويسان آن، گمنام مانده اند و شناسائي آنها پس از گذشت ساليان دراز كاملا دشوار مي نمايد.
منبت كاري
اين صنعت در غالب شهر هاي ايران معمول بوده در قزوين نيز به حد كمال وجود داشته و بهترين نمونه آن در حرم شاهزاده حسين است و نمونه ديگر آن ارسي هاي برخي منازل خصوصي به ويژه ارسي هاي ((حسينيه اميني)) ها است كه در سراسر ايران بي نظير است.
خوراك
قيمه نثار، دم كباب، قيمه آب دار، ديماج، رشته پلو با ماهي، آش شله قلمكار، آش آلو، آش دوغ، آش شيرين، آش دندان كشه، ماش پياز