در هزاره سوم و چهارم پيش از ميلاد بعضي از اقوام مهاجر با تصرف سرزمين بين النهرين (ميان دو رود) در كوه هاي زاگرس اسكان يافتند . نام اين اقوام به استناد كتيبه هاي بابلي ، آشوري ، ايلامي و در آثار بر جاي مانده از سارگن- پادشاه مقتدر آكد (2030 – 2048 ق . م) – "لولوبي" ،"مانايي"، "كاسي" ، "گوتي" ، " نايدي" ،" آمادا " و"پارسوا" ذكر شده است . تاريخ نگاران ، در آريايي بودن لولوبي ها و مانايي ها ترديد دارند ؛ اما شواهد تاريخي حاكي از آن است كه كاسي ها در سال 1600 قبل از ميلاد در لرستان كنوني مي زيسته اند و محدوده حكومتي آن ها از شمال و خاور لرستان تا اطراف همدان توسعه داشته است . اين قوم ، در هزاره دوم پيش از ميلاد به قصد تصرف بابل دراين شهر نفوذ كردند و بعد از شكست اول از حمورابي (حاكم بابل) ، بالاخره توانستند در بابل مستقر شده و دومين سلسله شاهان آن جا را تأسيس كنند . با انقراض اين سلسله نوپا (در هزاره دوم پيش از ميلاد) توسط دولت مقتدر عيلام ، كاسي ها به سمت زاگرس عقب نشيني كردند و خراج گزار ايلام شدند . تا قبل از تسلط اسكندر مقدوني بر اين ناحيه ، اين قوم مانند سدي در برابر توسعه طلبي آشوري ها ، در مناطق خاوري مقاومت مي كردند . بعد از مدتي ، قدرت اين قوم كوه نشين به حدي رسيد كه شاهان سلسله هخامنشي هنگامي كه از مسير فارس به شوش يا از مسير بابل به اكباتان مي گذشتند ، هديه هايي براي ايلات كوهستاني بين راه مي فرستادند تا مسير عبور آن ها را امن نگاه دارند . در دوره ساسانيان ،‌ پشتكوه و پيشكوه را خاندان معروف هرمزان اداره مي كردند . هرمزان ، آخرين فرمانرواي اين خاندان بود كه با سپاهيان مسلمان در سال 16 هـ . ق به اسارت درآمد . مسلمانان پس از فتح " حلوان " ، نواحي شمالي لرستان را گرفتند و چند سال بعد در سال 21 هـ . ق، توانستند نهاوند و قسمت جنوبي لرستان را نيز ضميمه محدوده حكومت خود كنند . سال بعد هنگامي كه عمر مناطق تصرف شده را بين لشگريان كوفه و بصره تقسيم مي كرد ، لرستان ضميمه كوفه شده و از آن پس جزو ايالت جبال (عراق عجم) به حساب مي آمد و تا ميانه سده چهارم هجري قمري ، حكم ران اين منطقه از بغداد يا كوفه تعيين مي شد . در همين قرن ، حسنويه كرد اين منطقه را به تصرف خود درآورد و خاندان او تا سال 500 هـ . ق بر لرستان تسلط داشتند . همزمان با استيلاي قوم مغول بر ايران ، لرستان به دو قسمت لر بزرگ و لر كوچك تقسيم شد . هر يك از اين دو قسمت از پيش از استيلاي مغول تا مدت زماني پس از انقراض ايلخانان ، امراي نيمه مستقل داشتند . اتابكان لر بزرگ از كردان شام بودند كه در اواسط قرن ششم هجري از راه آذربايجان رهسپار ايران شدند و در محدوده اشتران كوه و جلگه هاي شمالي آن سكونت كردند . آن ها تا نيمه اول قرن نهم هجري (500 – 827 هـ . ق) حكومت كردند و ايذج (مال امير) را- كه خرابه هاي زيادي از آن باقي مانده- پايتخت خود قرار دادند . سلسله اتابكان با كشته شدن غياث الدين كاووس (آخرين اتابك) به دست سلطان ابراهيم منقرض شد . اما اتابكان لركوچك (580 – 1006 هـ. ق) با اين كه چندين امير معتبر داشتند و حكومتشان نيز طولاني تر بود ، هيچ وقت اهميت و اعتبار لر بزرگ را پيدا نكردند . آن ها موقعيتشان را تا زمان صفويه حفظ كردند و حتي قلمرو حكومت خود را تا باختر كوه هاي پشتكوه توسعه دادند . در سال 1006 ه . ق با كشته شدن شاهوري - آخرين فرد اين سلسله - به فرمان شاه عباس اول ، اين سلسله نيز برافتاد و حكومت لرستان به حسين نامي محول شد . خاندان اين والي تا اوايل روي كار آمدن سلسله قاجار ، بر لرستان حكومت كردند و حكومت پشتكوه را نيز زماني حكام بروجرد و زماني حكام شوشتر به عهده داشتند .