موسيقي منطقي مازندران را مي‌توان به چند بخش جداگانه تقسيم كرد.

1- موسيقي مناطق مركزي مازندران از ساري تا نوشهر:
موسيقي اين مناطق بر پايه‌ي اصيل‌ترين و كهن‌ترين نغمه‌ها و ملودي‌هاي چوپاني مازندران شكل گرفته است و محور اصلي موسيقي اين بخش از سوي پنج مقام آوازي وزين و پر قدمت يعني طبري بلند، طبري كوتاه، كتولي بلند، ميون كتولي و تعداد زيادي قطعه ساز چوپاني است.
 

2- موسيقي علي‌آباد كتول:
 ساختار موسيقي كتول متكي بر دو مقام آوازي با عنوان «هرايي كوتاه» و «هرايي بلند» است. سازهاي اين منطقه عبارت اند از: دوتار، سازي با منشاء تركمني و خراساني، ني هفت بند، ني سنتي تركمني، دهل، شمشاد، كمانچه و سرنا.

3- موسيقي گداري:
گدارها تيره‌اي از خنياگرانند كه از جاهاي ديگر به ايران آورده شده‌اند. موسيقي گداري در واقع بيان ويژه‌اي از موسيقي مازندران است كه با احساس، دانش و فرهنگ موسيقي قوم گدار عجين شده است.

 4- موسيقي خاور مازندران:
امروزه اين نوع موسيقي در نواحي ميان دو رود سازي تا كوهپايه‌هاي طبري زبان گرگان كاربرد دارد. مهم ترين ساز در موسيقي شرق مازندران دو تار است، هسته‌ي مركزي موسيقي شرق مازندران دو مقام بزرگ هراتي است كه ريشه در موسيقي تركمني و موسيقي شمال خراسان دارد.

5- موسيقي باختر مازندران:
موسيقي اين مناطق بين چالوس تا غرب نشتارود و تا گيلان گسترده است و بيش تر با نواهاي چوپاني همراه است.

موسيقي مذهبي مازندران:
 پيدايش اولين گونه‌هاي موسيقي مذهبي در قالب شبيه‌خواني‌ها، مرثيه خواني و نوحه‌ها كه بيش تر توسط تعزيه‌خوان ها و مدّاحان كومش و مناطق مركزي ايران به اجرا در مي‌آمد به لحاظ بار اعتقادي و مذهبي مورد توجه مردم منطقه قرار گرفت. اين احتمال قابل طرح است كه برخي منظومه‌هاي موسيقيايي مازندران هم چون نجما، حيدربك و صنمبر تحت تاثير موسيقي مذهبي شكل يافته و بسياي از ترانه‌ها در چهارگاه و سه‌گاه نيز از همين موسيقي متأثر شده.