پوشاك زنان
در گذشته زنان قزويني زير پيراهن خود شليته به پا مي كردند، به طوري كه يك وجب و يا حتي كمتر از دامن بيرون مي آمد. جنس پارچه آن اغلب ململ، چيت كرباس و در انواع ساده و متنوع گلدار و يا مشكي انتخاب مي شد. جوانان اغلب روي شليته با نخهاي رنگي گلدوزي مي كردند. شليته گلدار جوانان داراي سجاف پهن بوده است و انواع ديگر به جاي سجاف ليفه دار بوده و براي شليته ليفه دار از پارچه اي ضخيم و سنگين مانند مخمل ترمه و تافته ابريشمي و … استفاده مي كردند.
قسمت پايين شليته را با دست دوخته و به حالت تزيين بوده كه به آن دالبر و  دندان موشي گفته مي شد.
يل يا نيم تنه قزويني كه حدوداً صد سال پيش در بين اعيان متداول بوده با استفاده از پارچه ترمه با آستري از پارچه تافته به رنگ كرم تهيه مي شده كه در قسمت جلو هيجده دكمه فلزي پي در پي روي آن دوخته مي شد. زنان در زير شليته خود شلوارهايي به رنگ مشكي مي پوشيدند كه دمپاي آن تنگ بود و بالاي آن فراخ. اين شلوار داري يقه بود و آن را با بند تنبان مي بستند. پاپوش زنان نيز به فراخور وضع مالي خانواده داراي انواع مختلف بوده كه در تابستان گيوه هاي ظريف مي پوشيدند. زنان اعيان از كفشهاي چرمي با مدلهاي متداول در زمان خويش استفاده مي كردند. به جز انواع پوششي كه ذكر آنها رفت، انواع ديگر نيز در منطقه استفاده مي شده است. از جمله: كوئينگ، جومه، كراس، شگ، كول چوغا، قرقره تمبون، اوزون تنبون و….