وجه تسميه و پيشينه تاريخي

دماوند در متون قديمي، به نام هاي گوناگوني از جمله ‹‹دنباوند›› ناميده شده است. در مورد وجه تسميه ي نام اين منطقه؛ مسلم است كه نام آن از قله مشهور دماوند گرفته شده است. وجه تسميه نام كوه نيز به دليل دما و گرمايي بوده كه هميشه از نوك كوه خارج مي شده است. فردوسي بارها از اين شهر در شاهنامه نام برده و كوه دماوند را آشيانه سيمرغ، آموزنده زال پدر رستم دانسته است. اين شهر در سال 30 هـ . ق در زمان خلافت عثمان به دست مسلمانان فتح شد. دماوند در بردارنده ي آثاري از دوره هاي ساساني و به خصوص سلجوقيان است. اين شهرستان در خاور تهران واقع شده و يكي از شهرهاي قديمي ايران است. دماوند در زمان آباداني ري نيز آباد بود، و به عنوان يك آبادي خوش آب و هوا در قرون اوليه اسلام از آن ياد شده است. با اين وجود زمين لرزه هاي بسيار كه خسارات فراوان و ويراني هاي پياپي نيز به همراه داشته در درازاي تاريخ به سبب نزديكي به كوه دماوند، بخش بزرگي از آثار اين پيشينه را از بين برده است.