زبان و گويش : زبان بيشتر مردم فارس فارسي است و به گويش هاي مختلف از جمله شيرازي گويش لاري و لري و شمال فارس صحبت مي كنند.

از غذاها و خواركي ها مخصوص استان فارس مي توان آش كارده، آش سبزي صبحانه،كلم پلوي شيرازي، كوفته هلو، آلو دو پيازه، كوفته سبزي، فالوده، دم پخت عدس عدس و كلم چنگال نام برد.

وشاك مردان: لباس مردانه سنتي عشاير فارس از اجزاي زير تشكيل شده است :
قبا(ارخالق) : پوشش اصلي بدن است ك درازاي آن تا روي كفش (ملكي) مي رسد و مچ پا را مي پوشاند . قبا لباسي گشاد است و تحرك در راه هاي كوهستاني را ممكن مي سازد. پارچه ي آن ضخيم و به رنگ هاي الوان گاه با نقش ستاره و ماه همراه است . رنگ هاي سبز و قرمز جلف محسوب مي شود .
شال: روي قبا و دور كمر بسته مي شود. شال حدود 7 تا 25 متر پارچه دبيت مشكي يا قهوه اي رنگ است كه چند رديف به طرز مخصوصي دور كمر پيچيده مي شود .
چقه : روي قبا مي پوشند و به عبا شباهت دارد . پارچه آن نازك و سوراخ دار و از جنس پشم است . آستين هاي آن كوتاه است.زيباترين و گران ترين چقه،چقه سفيد بود كه كلانتر به عنوان عيدي به جوانان برجسته ميداد.

عاشقان قشقايي : عاشقان قشقايي از مناطقي مانند قفقاز و شيروان به استان فارس مهاجرت كرده اند و از اين رو ترك زبانند . ساز اصلي آنها «چگور» است اما از سه دهه پيش «تار» جاي آن را گرفت و اكنون كمانچه ساز اصلي آنها است . عاشق ها به دليل شرايط سخت زندگي ، بيشتر در شهرها زندگي مي كنند و ارتباط چنداني با ايل ندارند . بسياري ديگر نيز به دليل تنگدستي در روستاهاي دوردست و آبادي هاي اطراف شيراز زندگي مي كنند و بدين ترتيب بسياري از آهنگ هاي آنها فراموش شده است . عاشق ها معمولاً داستان هاي طولاني را توأم با ساز و آواز ارائه مي كنند . از آهنگ هاي قديمي عاشق ها مي توان از «سحرآوازي» ، «جنگ نامه» و از آهنگ هاي متداول امروزي از «كوراوغلي» ، «محمود و صنم» ، «هليله و خسرو» و «بيستون» نام برد.

چنگيان : موسيقي قوم قشقايي در ميان «چنگيان» رايج است . آنها نوازندگان «كـُرنا» ، «ساز» و «نقاره» هستند . اين هنرمندان معمولاً در عروسي ها و ساير جشن ها مي نوازند . چنگي ها نيز مانند عاشق ها از مردم محروم و زحمتكش ايل هستند . چنگيان نمايانگر موسيقي متداول طايفه خويش هستند و نواهاي آنها ، پيچيدگي و دشواري نواهاي عاشقي را ندارد و آينه تمام نماي موسيقي عاميانه به شمار مي رود.

ساربانان : ساربانان آهنگ هاي قومي ايل را با «ني» مي نوازند. «ني» در ميان مردم ايل ، سازي قديمي و شناخته شده است . ترانه هاي عاشق ها و چنگيان به زبان تركي قشقايي است ولي ساربانان با زباني غير از آن يعني «كوروشي» مي خوانند كه شبيه زبان پهلوي است . در ميان آهنگ هاي مخصوص ساربانان مي توان از «گدادارنما» كه در وصف شترهاي در حال حركت است ، نام برد . بخش قابل توجهي از موسيقي ايل قشقايي را «لالايي» تشكيل مي دهد كه در ميان مادران ايل معمول است . در ايل قشقايي آهنگ هايي وجود دارد كه آنها را در هنگام كار اجرا مي كنند و معروف ترين آنها عبارت اند از : سحرآوازي ، جنگ نامه و موسيقي هايي كه براي برنج كوبي، راندن گله و دوشيدن احشام نواخته و خوانده مي شود

مراسم درخت نارنج: در شيراز رسم بر اين است كه اگر درخت نارنجي كه در خانه است نارنج كم دهد يا اصلا ندهد آن را عروس كنند و برايش مراسم عروسي بگيرند براي اين كار ابتدا زن صاحب خانه زنان همسايه را دعوت به عروسي  درخت نارنج مي كند همه در يك زمان مشخص در خانه جمع مي شوند و زن صاحب خانه اره اي را مي آورد تا شاخه ي درخت را ببرد .  يكي از زنان  همسايه مي آيد و ضامن درخت مي شود سپس تور نازكي روي در خت مي كشند و روي آن شكر پنير مي پاشند كر مي كشند و اسولك مي خوانند و شادي مي كنند و بر اين باورند كه آن د رخت  در فصل بهار بعدي بار نارنج خواهد داد.

مراسم ازدواج: دلالگي، مادر و خواهر داماد و چند نفر از نزديكانش به خانه اي كه دختر داشته باشد ، مي روند . خانواده دختر در صورتي كه موافق باشند ، علاوه بر چاي ، شربت هم براي آنها مي آورند . در صورتي كه خانواده دختر تنها به چاي اكتفا كنند ، نشانه آن است كه به اين وصلت رضايت ندارند . پس موضوع منتفي شده و خانواده داماد به خانه ي ديگري مي روند.